NIKOLAJ CALLESEN

In 2001 volgde ik een fotografiecursus en het was liefde op het eerste gezicht. Eropuit trekken, de jacht op een onderwerp, mensen overtuigen om zich te laten fotograferen, het landschap ‒ het is fysiek, emotioneel én intellectueel uitdagend en precies wat ik wil.

Ik raak erg geïnspireerd door landschapsfotografen. Bij hen gaat het allemaal om het delicate evenwicht tussen esthetiek, een uitdagend onderwerp en emotionele impact. Ik denk bijvoorbeeld aan de Amerikaan Robert Adams of de Nederlandse Awoiksa van der Molen. Maar ook collagekunstenaars als Robert Rauschenberg of de hedendaagse experimentele kunstenaar Wolfgang Tillmanns zijn grote inspiratiebronnen.

In mijn werk streef ik naar uniciteit via persoonlijke expressie. Ik onderzoek mijn aanwezigheid in mijn omgeving ‒ een aanwezigheid waarvan ik hoop dat ze voelbaar is in de intensiteit van mijn werk, een intensiteit waarvan ik dan weer hoop dat de kijker zich erin herkent en emotioneel betrokken raakt.

Ik ben al een tijdje op zoek naar een hogere graad van fysieke en tactiele betrokkenheid in mijn werk. Fotografie kan op een raadselachtige, betoverende manier afstand en nabijheid in evenwicht brengen, en daar hou ik van, maar tegelijkertijd probeer ik dat evenwicht uit te dagen. Door mijn foto's te beschilderen, probeer ik dichterbij te komen. Dat is een heel persoonlijk proces. Je zou kunnen zeggen dat ik iets van de betoverende verwondering levend probeer te houden door mijn afgedrukte foto’s te beschilderen. Dat is het uitgangspunt van mijn nieuwe serie: afstand en nabijheid in de fotografische expressie.

Fotografie en kunst beoefenen gaat niet altijd vanzelf. In 2006 haalde ik mijn kunstdiploma in Schotland en had ik meteen succes. Maar daarna was ik jaren depressief en in de periode 2007-2010 heb ik geen enkele foto kunnen maken. Het was een moeilijk proces om opnieuw met beelden aan de slag te gaan, maar ik geniet tegenwoordig veel meer van wat ik doe.

De foto's van Robert Frank, in het boek “The Americans” dat voor het eerst verscheen in 1958, zijn voor mij een donderslag bij heldere hemel in de geschiedenis van de fotografie, ja, in de geschiedenis van de kunst. Ik denk niet dat een dergelijke duidelijke visie eerder al te zien was. En niemand heeft dat ooit weten te evenaren, denk ik soms.

De bekende Amerikaanse landschapsfotograaf Robert Adams heeft in 2018 twee van mijn foto's geselecteerd voor een zeer exclusieve groepstentoonstelling in Oregon in de Verenigde Staten. Dat was een grote eer omdat Robert Adams een van mijn voorbeelden is.

Ik beschilder foto's, maar ik schrijf en teken ook. Ik hoop te kunnen deelnemen aan grote tentoonstellingen met meer van mijn werken.

YK heeft veel prachtige foto’s in zijn collectie, maar als ik er een moet uitkiezen: ik ben dol op de zeegezichten van Po Chen.